Sieć Badawcza Łukasiewicz – Instytut Metali Nieżelaznych

W ostatniej dekadzie zaobserwować można rosnące zainteresowanie termografią aktywną jako nieniszczącą metodą badań materiałów inżynierskich. Metoda ta jest obecnie najczęściej stosowana do badań materiałów kompozytowych o osnowie polimerowej w przemyśle lotniczym, w którym występuje problem kontroli elementów o dużych gabarytach, gdzie tradycyjne metody (np. techniki ultradźwiękowe) są wprawdzie skuteczne, ale jednocześnie mało wydajne. W obszarze badań tych materiałów, termografia aktywna jest najczęściej wykorzystywana do detekcji rozwarstwień, obcych wtrąceń, uszkodzeń wywołanych uderzeniem. Termografia aktywna jest również z powodzeniem stosowana do wyznaczania przewodności/dyfuzyjności cieplnej ciał stałych. Pomimo znacznego rozpowszechnienia termografii aktywnej jest ona nadal uznawana za niekonwencjonalną i stosunkowo nowoczesną metodę badań, o nie do końca poznanym jeszcze obszarze zastosowań. Obecnie w wielu jednostkach naukowo-badawczych prowadzone są prace nad rozwojem t

Do perspektywicznych surowców zawierających metale nieżelazne zaliczane są konkrecje polimetaliczne. Posiadają one szczególną wartość przemysłową, ze względu na wysoki stopień koncentracji metali takich jak: Ni, Cu, Co, Mo, Mn, Ti, V oraz metale ziem rzadkich. Surowce te znajdują się na dnie oceanów na głębokości od 4000 do 6000 m. Szacunkowa całkowita ich ilość wynosi ok. 90 mld Mg. Konkrecje polimetaliczne charakteryzują się zróżnicowanym składem chemicznym, w którym metale występują w większości w postaci tlenków i wodorotlenków. Średnie zawartości głównych składników w konkrecjach wynoszą (% mas.): MnO – 40; SiO 2 – 13; Al 2 O 3 – 4,2; Ni - 1,4; Cu – 1,3; Co – 0,17; Mn – 32; Fe – 5,4; Zn – 0,15; Mo – 0,06, w tym średnia zawartości Cu+Ni+Co wynosi około 2,8% mas. Konkrecje są również źródłem takich metali jak: platyna i lantanowce.

Kompozytowe spoiwa Ti/CuNi50 wytwarza się z taśmy miedzioniklowej (charakteryzującej się wydłużeniem A100 = 10–25%) oraz drutu tytanowego (o wydłużeniu A100 = 20–45%). Materiał wyjściowy prostuje się i odtłuszcza oraz poddaje procesowi aktywacji powierzchni, usuwając pasywną warstwę zewnętrzną, co prowadzi do zwiększenia chropowatości powierzchni. Całość   oczyszcza się podciśnieniowo. Następnie taśmę zwija się w rurkę, wprowadza rdzeń oraz łączy metodą spawania TIG w atmosferze ochronnej.

Zakład Technologii Przetwórstwa Metali i Stopów Instytutu Metali Nieżelaznych w Gliwicach opracował we współpracy z Fabryką Przewodów Energetycznych S.A. w Będzinie technologię wytwarzania miedzianych wyrobów przewodowych z wykorzystaniem odpadów poprodukcyjnych. Stosowana obecnie technologia produkcji wyrobów przewodowych jest oparta na wsadzie produkowanym z wyselekcjonowanych katod miedzianych. Powstające odpady są sprzedawane jako złom miedzi. Powtórne uzyskanie miedzi katodowej ze złomu wymaga energochłonnych procesów rafinacji ogniowej i elektrorafinacji. Proponowana przez IMN innowacyjna technologia pozwoli na zastosowanie wsadu z odpadów poprodukcyjnych jako materiału wyjściowego do produkcji przewodów.

Anodowe powłoki tlenkowe wytwarzane na aluminium i jego stopach ze względu na swoją porowatą strukturę muszą zostać po anodowaniu poddane operacji uszczelniania (ang. sealing). Uszczelnienie to proces polegający na zamknięciu porowatej struktury powłoki tlenkowej, który zwiększa odporność na działanie czynników atmosferycznych, mogących być przyczyną korozji lub zabrudzeń. Powłoki tlenkowe można uszczelniać na różne sposoby. Do najczęstszych metod należą: uszczelnianie na gorąco oraz uszczelnianie na zimno. Proces uszczelniania na gorąco jest realizowany w wodzie zdemineralizowanej w wysokich temperaturach (ok 100°C). Pomimo wysokiej skuteczności procesu, jego zasadniczą wadą jest wysoka energochłonność. Proces uszczelniania na zimno realizowany jest w temperaturach niższych (ok. 30°C) i nie wymaga dostarczenia dużych ilości energii. Jego wadą jest natomiast obecność w składzie soli metali, które nie zawsze są obojętne dla środowiska naturalnego. Badania nad nowym

Poużytkowe akumulatory kwasowo-ołowiowe należą do grupy odpadów niebezpiecznych, ponieważ zbudowane są z ołowiu i jego związków, substancji silnie toksycznych, występujących w akumulatorze także w postaci frakcji bardzo rozdrobnionej (”pasty akumulatorowej”), co może być przyczyną wzrostu zawartości ołowiu w pyle zawieszonym w powietrzu wskutek tzw. wtórnego pylenia, zawierają elektrolit, w którego skład wchodzi rozcieńczony kwas siarkowy grożący oparzeniami chemicznymi, w przypadku niewłaściwie prowadzonego składowania lub magazynowania    substancje szkodliwe zawarte w akumulatorze mogą przenikać do gleby oraz do wód powierzchniowych i podziemnych, co grozi ich poważnym skażeniem. Stacja filtracji